بسم الله الرحمن الرحیم

اون روز وقتی از دانشگاه رسیدم خونه و با اینکه خیلی خسته بودم وقتی فهمیدم ماما نم قراره بره گلزار شهدای چیذر انگار یه حسی افتاد تو دلموهی می گفت تو هم برو به مامانم گفتم منم میام و اونم گفت پس سریع  حاضر شو .

ساعت 7:10دقیقه بعد از ظهربود که رسیدیم  خیلی وقت بود که نرفته بودم . وقتی میریم اونجا اول میریم سر قبر پسر عمه مامانم که نزدیک اون چند تاشهید دیگه هم هستن که از آ شناهامون هستن .شب جمعه بود خیلی ها اومده بودند زیارت اهل قبور همون جا بودیم که  مادر یکی از شهدا اومدو نشست سر قبر پسرش و آهی کشیدوگفت :سلام پسر گلم  تا اینو شنیدم   بغض کردم اولین بار بود یه مادر شهیدو حس کردم . خیلی تحت تاثیر قرار گرفتم  بعد از اون مادر شهید کتاب دعایی گرفتم شروع کردم دعای توسل رو خوندم  همینطوری که می خوندم اشک از چشمام جاری شد یکهو زار زار گریه کردم جوری که مامانم از گریه من گریه اش گرفته بود. دلم به حال اون مادرمی سوخت.مادری که باید اینطوری به پسرش سلام کنه. کم کم که هوا تاریک می شد چراغهایی که بالا سر قبر هر شهیدی بود روشن می شد حس عجیبی داشت شهدا با آدم حرف میزدن .شهیدی که پسر سه ساله اش رو گذاشت و رفت همسرش به عهدش وفا کرد و ازدواج نکرد و اون پسر سه ساله الان بیست و سه سالشه ویا اون شهیدی که مادرش آرزو داشت لباس دامادی تنش ببینه ولی غیرت اون پسر جوون اجازه نمیداد بشینه تا دشمن سرزمینش رو اشغال کنه . حالا اینها که این همه فکر ما بودن کاشکی ما هم قدرشون رو بدونیم و نزاریم خون این عزیزان پایمال بشه .

به امید آن روزی که همه قدر شهدا رو بدانیم.